گيت محبت جا
تو ڪو نہ ٻڌا، تو ڪو نہ ٻڌا.
جن گيتن ۾ يڪتارن تي،
ڪا صوفي يار! صدا آھي.
جن گيتن ۾ محبت آھي،
۽ محبت ئي تہ خدا آھي.
جن گيتن ۾ پاڻيارين جي،
پاڻيءَ تي پياري ڳالھہ ھئي.
۽ ڳوٺاڻين جا ڳيچ ھئا،
سرتين جي ساري ڳالھہ ھئي.
جن گيتن ۾ ڪن ماڪ ڀنل،
رابيلن جي ڪا نرمي ھئي.
ڪا چنڊ سندي ھئي چنچلتا،
۽ ڀاڪين جي ڪا گرمي ھئي.
جن گيتن ۾ ئي امن سندي،
پيرن جي پياري آھٽ ھئي،
۽ پنڇين جون ھيون ٻولڙيون،
۽ راند ھئي ڪا ٻارن جي.
پر دنيا! گيت محبّت جا،
تو ڪو نہ ٻڌا، تو ڪو نہ ٻڌا.
۽ ھاڻي جنگيون، جهيڙا ھن،
بس چوڏس بَم بکيڙا ھن،
ھاڻي پنڇين بدران اڀ تي،
ٿا ڪيڏا ميزائيل اڏن.
ھيءَ ڌرتي گلشن ٿي نہ سگهي،
جنھن ۾ سڀ ماڻھو گل ھجن،
پر ھيءَ آ قبرستان جيان،
جنھن ۾ سڀ ماڻھو مئل ھجن.
اي دنيا! گيت محبّت جا،
تو ڇو نہ ٻڌا، تو ڇو نہ ٻڌا؟