ممات جو ڇــُھاءُ ئي شفا جيان پئي لڳو
ممات ڏانھن پل پل، دوا جيان پئي لڳو.
گلن جو ساٿ ڀي ڪڏھن سزا جيان پئي لڳو،
۽ سج جون جو ڪڏھن گهٽا جيان پئي لڳو.
عبادتن جيان جڏھن، اسان جو عشق ٿي ويو،
تڏھن بُتن جيان پرين، خدا جيان پئي لڳو.
اسان جي دل جو ديپ ھي، ھو پاڻ ٻاريو جنھين،
اھو ئي شخص مون کي اڄ، ھوا جيان پئي لڳو.
سڄڻ جو ھر ستم اسان کي ڪو لقب پئي لڳو،
اسان جو تنھن کي پر ڏسڻ، خطا جيان پئي لڳو.
اوھان جو ھي ڪتاب ڄڻ، ھٿن جيان کلي پيو،
جنھين ۾ شعر شعر ڄڻ دعا جيان پئي لڳو.
*