وجود کي جو وڍي وجهي ٿو، اھو ئي منھنجو طبيب آھي
اھو ئي قاتل، اھو ئي خالق، اھو ئي ويري، حبيب آھي.
تلاش جڏھين ڪيان ٿو ان کي، تہ ھو پري آ، گهڻو پري آ،
تلاش جڏھين ڇڏيان تہ منھنجي، نھن کان ڀي ھو قريب آھي.
ڪڏھن تہ سڪ مان سڏي اسان کي، ڪڏھن تہ در تان ڇڏي ڌڪاري،
قبول دل سان ڪيو آ پنھنجو، انھي وٽان جو نصيب آھي.
اسين پِنون ٿا انھي کان جنھن وٽ، خزانا ڪيئي کٽڻ جا ناھن،
اھو ئي ليڙون لٽن سان درويش لوڪ ليکي غريب آھي.
انھي سوا ڪوئي ڪيئن منھنجي، محبّتن کي سگهي ٿو سمجهي،
اھو ئي منھنجو تہ يار آھي، اھو ئي منھنجو رقيب آھي.
*