اي يار! چئو ھن کي، ڇو ھيئن رليو آھي!
سنسار تہ ھي سارو، ٿو واس ڏئي ھاڻي،
جو عشق اندر منھنجي، گل جيئن کليو آھي.
ڪا ڳالھہ نہ ھئي اھڙي، بس ھوءَ وئي وڇڙي،
پر نير اکين ۾ ھي، ڇا ڇا نہ ڇليو آھي!
اظھار ڪيو ڪونھي، مون راز رکيو آھي،
پو عشق ھوائن ۾، ھي ڪيئن ھليو آھي؟
ٿو خوف ٿِئي مون کي، تون ڀي نہ وڃين وسري،
ھي واءُ وري ويسر، جو ھاڻ گهليو آھي.
جڏھين بہ اداسيءَ ۾، بيزار ٿيو تڏھين،
ھي جيءُ تہ شعرن جي، جهولي ۾ جهليو آھي!
*