مون کي ڏسندي سانوري رڪجي وئي آ،
تو بنان ھي ڏينھن گذرن ٿا پيا، پر،
تو بنان ھيءَ زندگي رڪجي وئي آ.
چنڊ، ملي وڇڙي ويو پر عمر ساري،
دل – اڱڻ تي چاندني رڪجي وئي آ.
عشق بِن ٻوساٽجي ٿو ساھہ ساجن!
عشق بِن ڄڻ نبض ڀي رڪجي وئي آ.
مند مرڪڻ جي تہ گذري وئي مٺا! پر،
مند من تي ماتمي رڪجي وئي آ.
سج آب و تاب سان جرڪي پيو ٿو،
پوءِ بہ ڪائي روشني رڪجي وئي آ.
کوڙ ڏينھن کان رنو ناھيان پرين! مان،
خوف ٿئي ٿو عاشقي رڪجي وئي آ.
”کڻ اکيون، کل يار!“ مون سان مل اچي تون،
ساھہ جھڙي شاعري رڪجي وئي آ.
*