سرور

واپسيءَ جي نہ ڪائي صورت آ،
ھوءَ وئي، ٿي وئي قيامت آ.

جسم ھن جو مٽي مٽيءَ سان ٿيو،
سوچ ھن جي مگر سلامت آ.

تنھنجي لئہ ڪجهہ ڪري سگهيو ناھيان،
پاڻ سان مون کي ھيءَ شڪايت آ.

پاڻ سان پاڻ مون ڪئي آھي،
پاڻ تي ئي مون کي ندامت آ.

خوش ڪرڻ جي نہ ڪائي ڪوشش ڪر!
ھيءَ اداسي تہ منھنجي عادت آ.

آدمين کي ادا تہ ڪرڻي آ،
درد، زنده رھڻ جي قيمت آ.

ڪنھن بہ لالچ ڪري ڪجي جيڪا،
سا بہ ڪھڙي ڀلا سخاوت آ؟

جا ھئي پنھنجي ڪيئن مٽجي وئي؟
اڄ بہ مون کي انھي تي حيرت آ.

آھہ سائنس کير فيڊر جو،
ماءُ جي کير جيئن فطرت آ.

مان چوان ٿو ”پراڻي دنيا ڏيو!“
ھو چون ٿا ”اھا جھالت آ!“

سڀني بُڇڙائين جي ھوندي ڀي،
زندگي ھيءَ خوبصورت آ!

ماءُ جھڙي ھجي ڪا محبوبا،
ٻار جھڙي اڃا طبيعت آ!
*

تارازيءَ ۾ سوچ جي، توکي توريو مون،
منھنجي امان تون، ڀاري ڏيھہ پرڏيھہ تي.