سرور

آ عشق نشو، ھوش ۾ ڀي ڪيئن اچان مان؟
جت ھوش ڀي مدھوش، اتي روز رھان مان.

ڪا آڳ ھجي عشق جي، ان منجهہ پچان مان،
اي ڪاش سچي سون جيان يار! ٿيان مان!

ٿو پاڻ پنھنجي ذات کي ڳوليندو وڃان مان.
جئن پريم نگر جون ٿو گليون روز گهمان مان.

آ سار سندي تار ڇِڙي ۽ ٿو وڄان مان،
ھن عشق سندي ساز تي ٿو ناچ نچان مان.

ھوءَ مند بسنتي آ، گلن جيئن ٽڙان مان،
خوشبوءَ جيان دور گهڻو دور وڃان مان!

اڄڪلھہ تہ رڳو ھيءَ ئي بس آرزو آھي،
سينگار ڪري ھوءَ اچي ۽ پيو ڏسان مان.

طوفان جيان ياد پرين! آئي اوھان جي،
ڪمزور وڻ جي ڏار جيان ۽ ٿو ٽٽان مان.

تون پيار سندو يار! اڃا پيار ھي پيالو،
آ اڃّ ازل جي، نہ ٿو ڍاپي نہ ڍاپان مان.

جيون بہ عجب راند آ، اک – ٻوٽ جيان ھي،
ٿو پاڻ کي ڳوليان ۽ پيو پاڻ لڪان مان.

ھيءَ سمنڊ جيان شاعري سھڻي ٿي لڳئہ، پر
ڄاڻين نہ پيو سمنڊ جيان ڇو ٿو ڇلان مان!

مون کي تہ رڳو شعر لکڻ ڏانءُ اچن ٿا،
مون کي تہ ڇڏي ڏيو تہ پيو شعر لکان مان.
 
*