ڪين آھي وئي ھوءَ مون کي ڇڏي
ياد ۾ ھوءَ ھر ھر پئي ٿي اچي.
عشق – درياھہ ۾، زندگي – ناو کي،
ڪاش ڪوئي نہ ڪڏھين ڪنارو ملي!
ذھن ٻارن جيان، دير تائين پيو،
ياد تنھنجيءَ جي پينگهہ تي ٿو لڏي.
حالتن جو تپي، ڏينھن ڏاڍو ويو،
ساھہ پٽ! دوستيءَ جي ٿڌي ڇانو ۾.
او پرين! آ وري او پرين! آ وري!
تو بنان رات ٿي، پار پيئي ڪڍي!
گل وانگي جڏھن، آرزو ٿي ڇڻي،
ھا تڏھن ڪا نئين، آرزو ٿي ڦٽي.
ٿي وئي شاعري، آ اھا ڇوڪري،
روز جيڪا رسي، روز پرچي وڃي.
شعر ڪو ٿو ٺھي ايترو اوچتو،
ڪو وري سور کائي وڏا ٿو ٺھي.
*