ڪنھن اجري آئيني وانگر، ھيءَ آھي منھنجي تنھائي
جنھن منجهہ اندر ٿو آنءُ ڏسان، ھيءَ اھڙي آھہ اڪيلائي.
ڪلھہ ڳاتي ھئي وسڪاري ۾، ڪنھن رات ڀٽائيءَ جي وائي،
دل ڦٿڪي توکي ساريو ھو، دل گهايل پنڇي ھئي ڪائي.
ڪا رات انڌيري ويسر جي، ھن دل تي ڇانيل رھندي ھئي،
پوءِ چانڊوڪيءَ وانگي جانان! ڄڻ ياد اوھان جي ڪا آئي.
ھي تنھنجو پيار تہ آ پياري! جنھن دنيا مون لئہ سينگاري،
جنھن گهري دنيا ڪئي سا آ، تنھنجي نيڻن جي گهرائي.
ڪا نظر لڳي وئي ڄڻ آھي، ھن پنھنجي دل جي گلشن کي،
ھر ٽاري سڪل پيار سندي، آ جيڪا ڪالھہ ھئي سائي.
ڪا سرد ھوا ٿي جيئن گهلي، ٿو اک ۾ پنھنجي نير ڇلي،
اڄ باھہ وسامي وئي پيارا! ڪلھہ جيڪا تو ھئي ڀڙڪائي.
اڄ فرق مٽائي ٻولين جا، انسان وڃون ٿي تون ۽ مان،
ھي ”ڀائو“ لفظ اٿي مون وٽ، جئن آھي تو وٽ ھي ”ڀائي“.