سرور

آسائشن ۾ گذري، آ زندگي سدائين،
پر پو بہ روح ۾ آ، افسردگي سدائين.

جڏھين بہ پيار پِيتو، پيالين مان مون چپن جي،
تڏھين وڌي وئي آھي تشنگي سدائين.

محبوبڙيون تہ منھنجون، ھا مٽجنديون رھيون ھن،
پر پيار سان رھي آ، وابستگي سدائين.

منھنجو مزاج مٺڙا! آھي ھوا جيان ھي،
ڪئي مون تڏھن اڪارڻ، آوارگي سدائين.

الجهي پيا اھي ئي، جن عقل آھہ اڳيان،
پر پار آھہ پھتي، ديوانگي سدائين.

ھي روح جسم جي اڄ ٿو قيد مان بہ نڪري،
ڪيڏي عجيب ھوندي آزادگي سدائين!