ڪراچي
سي اڄ پتيون پتيون ٿي ويا، وکريل وکريل ماڻھو.
ڪالھہ ڪراچيءَ جي ڪويل ڪا بڙ تان ڪوڪ ڪئي ھئي،
”دھشتگرديءَ جي جِن کان ھن، سھميل سھميل ماڻھو“
ڪجهہ پل اڳ ۾ کلندڙ، ڪڏندڙ، ماڻھن جو ھو ميلو،
پر ھاڻي سي رت ۾ آھن وھنتل وھنتل ماڻھو.
درد، پريشانيون، مصروفيت، سڀ جو آ معمول ھتي،
وقت کان اڳ ۾ پوڙھا آھن، اجڙيل اجڙيل ماڻھو.
پنھنجي گهر جي کڙڪي کولي، روز ڏسان ٿو ھي مان،
عورت ۽ پيسي جي پويان سھڪيل سھڪيل ماڻھو.
ڪنھن جو باطن اڊڙيل آھي، ڪنھن جو ظاھر اڊڙيل،
شھر سڄي ۾ ھرڪو آھي، اڊڙيل اڊڙيل ماڻھو.
بجلي، پاڻي ڪين شھر ۾ بيماري بہ وڌي آ،
روز طبيبن جي در آڏو ليٽيل ليٽيل ماڻھو.
ھڪڙي ڇت جي ھيٺان ھوندي، دور رھن ٿا ماڻھو،
روزانو گڏ ھوندي ڀي ھن وڇڙيل وڇڙيل ماڻھو.
اڄ بہ سمندر آھہ مٿان ھو چندرما چوڏھينءَ جو،
پر سو ڪين ڏسن ٿا منظر، رڌل، ٿڪيل ماڻھو.
ھڪڙا بنگلن ۾ بي آراميءَ جا ماريل ماڻھو،
ٻيا فٽ پاٿن تي بہ مزي سان ليٽيل ليٽيل ماڻھو.
نيٺ مسيحا ايندو مٺڙا! گهاءَ ڇٽائيندو جو،
ڪوڙ، ٺڳيءَ جا پوءِ نہ رھندا گهايل گهايل ماڻھو.
*
ھيسيل ھيڏي شھر ۾، گوليءَ رات ٺڪاءُ،
پٽ جي کٽ خالي ڏسي، ڇرڪ ڀريو آ ماءُ،
جِيءَ لڳس ڪو گهاءُ، ڄڻ گولي ھن کي لڳي.