ھاڻي عجيب حال آ، ڪا خوشي نہ ڪو ملال آ
نہ ئي دل ڏکي فراق ۾، نہ حسين ھي وصال آ.
اھڙي نہ آڳ عشق جي، منھنجي اندر ۾ ٿي جلي،
نہ وري پرين! اڳي جيان، تنھنجو اھو جمال آ.
ڪمزورين مان ھڪٻئي جي فائدو وتو اسان،
ھي عشق ڪو نہ آ مٺي! بس عشق جو خيال آ.
پر عشق آھہ ڇا مٺي؟ ۽ عشق ڇا نہ آ مٺي؟
ڪنھن نار جيئن ڪنوارڙو، اڄ ڀي اھو سوال آ.
اڳ ۾ تہ ڏينھن ڏينھن ڀي، ڪٽجي نہ پيو پِيا بنان،
ھاڻي مگر ڏٺي انھي کي ٿي ويو ڪو سال آ.
سوچيو نہ ھئو سڄڻ! اسان تہ ھيئن ٿينداسين جدا،
پر وقت ھي ظلم ڪري، ڏس ڪيئن ڪيو ڪمال آ!