زلزلو
رڳو سائنس تي ڀاڙيندڙ،
۽ فطرت کي نہ ليکيندڙ،
جديد ھن دور جي انسان کي ھي.
تہ ”تون ڪمزور ھئين، آھين ۽ رھندين!
ترقيون ڪيتريون ڀي ڪر،
مگر فطرت اڳيان بيوس،
ھئين، آھين ۽ رھندين!“
دنيا ھيءَ ڄڻ تہ شطرنج جي بساط آھي،
سڀئي ماڻھو انھي تي بادشاھن کان
پيادن تائين انھي جا ڄڻ تہ مھرا ھن.
خدا پنھنجي ھٿن سان سي
ھلائي ٿو ۽ ماري ٿو
خدا شايد لڳي ٿو کار ۾ ايندي،
ھنئي ان تي ڪا مڪ آھي،
لڏي ساري بساط آھي،
نتيجي ۾ ھي ڌرتيءَ تي،
اچي ويو زلزلو آھي!
جنت جا ڏيک ڏيندڙ شھر پيارا،
پو قبرستان بڻجي ويا سمورا،
جنين وادين ۾ گلڙن جي ھئي خوشبوءِ،
اتي لاشن جي آھي بس رڳو بدبوءِ
جتي ميون جا باغيچا ھئا اتڙي،
رڳو بس بُک برسي پئي،
جتي ھو آبشارن جو اڇو پاڻي،
اتي کارا رڳو ڪي لڙڪ پئي لڙيا،
ننڍن ٻارن جا مڪتب پوءِ
معصومن جا مقتل ويا ھئا بڻجي،
پھاڙي وادين جهڙيون حسين اکڙيون،
ھميشہ لاءِ بند ٿيون آھن
اھو درزي جو اڳ ۾ عيد کان ڪپڙا ھيو سبندو،
رڳو بس پوءِ ڪفن سبندو رھيو ويٺو.
محبت امن جا قائل اھي ماڻھو،
ويا وحشي سڀئي ٿيندا،
اھي امداد جي سامان تي وڙھندا رھيا ھئا.
انھي ئي زلزلي کان پوءِ جيڪا
بچي آ زندگي سا ڀي،
سڪي پئي موت جي لئہ ۽ چوي پئي؛
”بُکن، بيمارين، سردي ۽ اڃ جي اڄ
عذابن کي سھڻ کان موت بھتر آ!“
مگر ان زلزلي مان ڀي
بچيل ھڪ ڳورھاري زائفان جي،
ڄمندڙ ٻارڙيءَ پھرينءَ رڙ سان،
چيو ڄڻ ھي تہ ”ڄمندڙ ٻار ھرڪو،
کڻي ايندو اِھو پيغام آھي،
خدا انسانيت مان ڪين ٿيو مايوس آھي!“
اِئين ان موت جي اونداھہ ۾ ڪو،
ٻري پيو ڏيئڙو ڪو زندگيءَ جو!
رقاصھ زندگي جيڪا
منڊي ٿي زلزلي ۾ پئي،
سا منڊڪائيندي اڳتي ٿي وڌي پئي،
سفر پنھنجو ڪري پئي،
مگر آھستي آھستي،
اڃا اڳتي، اڃا اڳتي.
*