پرين! پکيءَ جيان توکي مون اڏايو آ
ڪجانءِ معاف، توکي مون سدا ستايو آ،
اسان جو ساٿ ڪنڊن جيئن ريشمي ناري!
قريب ٿيڻ کان توکي تڏھن بچايو آ.
اوھان تہ ھونءَ بُتن جيئن ھيا بيحس پر،
اسان جي عشق اوھان کي خدا بڻايو آ.
محبّتن جي بہ مرھم اثر ڪري نہ سگهي،
ڦٽن ۾ دل جي اڃا سور اڄ سوايو آ.
اسان جي اڃ ڪڏھن ايتري نہ ھئي اڳ ۾،
وسي ٻہ پھر ڪڪر اڃ کي وڌايو آ.
اوھان تہ پاڻ پرين! ڪائنات ڪا آھيو،
لڳي ٿو جز ۾ ئي ڪل ڄڻ سمايو آ.
خدا شناس ھان، ليڪن جڏھن پڇين تون ٿو،
چوان ٿو سمجهہ ۾ مون کي خدا نہ آيو آ.