آ پرين! وڇڙي وڃون!
پر ڏکي ۽ سخت آھي ھيءَ محبَت،
تون سھي سگهندينءَ ڀلا ڪئن،
تاءُ محبت جي مچيل ھن مچ جو؟
تون سھي سگهندينءَ ڀلا ڪئن،
دورين جي روز درياھن جا دڙڪا،
۽ فراقن جي ڪنن جا ڪيئي ڪڙڪا،
تون سھي سگهندينءَ نہ چانڊوڪيءَ جا چڪ،
تون لنگهي سگهندينءَ نہ تنھاين جا لڪ.
تون تہ آن معصوم ڏاڍي،
تون نہ ٿي ڄاڻين تہ تنھنجو،
اک کڻي مون ڏي ڏسڻ ،
موت کي ڄڻ آھہ دعوت ڪا ڏيڻ .
تون نہ ٿي ڄاڻين تہ محبت جي گلن کي،
ھي زمانو ڪيئن ڇِني بي درد ٿو.
تون نہ ٿي ڄاڻين تہ محبت جي پکين کي،
روز ماري ٿو ڪو ماري،
۽ ڪري ٿو ڪارو ڪاري.
مون کي پنھنجي جان جو ناھي فڪر،
ھا مگر،
مان نہ ٿو چاھيان تہ تنھنجي،
ھن اڇي اجريءَ ھستيءَ تي پرين!
داغ ڪوئي ڪنھن ملامت جو لڳي.
مان نہ ٿو چاھيان تہ تنھنجي،
ھن گلن جھڙي بدن کي ڀي ڪھاڙي ڪا ڪپي،
مان نہ ٿو چاھيان تہ تنھنجي،
سونھن جي ھيءَ حڪمراني ختم ٿئي،
مان نہ ٿو چاھيان تہ تون،
جلدي دنيا کي ھئن اجاڙي
ڪنھن قبر ۾ پئين سمھين.
ھا مگر مان ھي ٿو چاھيان،
دور مون کان تون رھين،
عشق جي سختين جي ويجهو ئي نہ ٿئين،
ھا پرين! مان ھي ٿو چاھيان،
سونھن تنھنجيءَ جو سدائين سج ھي ٻرندو رھي،
جنھن طرف مون جئن سوين،
سورج مکين جھڙا ڪي عاشق،
بس تڪيندا ئي رھن!
۽ تڪي حيران ٿيندا ئي رھن!
سونھن تنھنجيءَ جا سڀيئي ڏيک ھي،
جنتن جا ڏس ئي ڏيندا رھن!
آ پرين! وڇڙي وڃون،
ھي ملڻ، ويجهو ٿيڻ، حاصل ڪرڻ،
عشق جي ھيءَ ناھہ ڪائي حاصلات،
عشق جي پر ھيءَ آھي حاصلات،
ھڪٻئي جي روح ۾ رھجي وڃون،
دور ھوندي ڀي سدا ويجهو ھجون،
آپرين وڇڙي وڃون!
آ پرين وڇڙي وڃون!
*
نم جي ھيٺان او پرين! ڳالھيون ڪيئہ جي،
ھاڻي ڀي آھي، تن جو گهاٽو ڇانورو.
*