اعتراف
مٽجي وياسين مان ۽ تون.
دعويٰ وفا سندا پرين!
ڇاڪاڻ پاڻ ڪي ڪيون؟
ھي وقت بيوفا اٿي،
جيون بہ بيوفا اٿي.
ھي ڦول جي ٽِڙن پيا،
ڪجهہ دير پو ڇڻن پيا،
مٽجن ٿيون جيئن موسمون،
مٽجن ٿيون تيئن زندگيون.
مٽجڻ ئي زندگيءَ سندو،
آھي اصول ڪو رھيو.
ان لاءِ منھنجي جان جان!
اچ اعتراف ٿا ڪيون!
مٽجي وياسين مان ۽ تون.
ڪوڙو ھي لفظ آ ”وفا“
بس ڪو خيال آ ”وفا“،
بس سچ صرف پيار آ،
جنھن ۾ ٿو من سون ٿئي،
سو مچ صرف پيار آ.
۽ پيار زندگي اٿي،
ان لاءِ او منھنجي مٺي!
مٽجي ٿو ھي گهڙي گهڙي.
اچ اعتراف ٿا ڪيون!
او جان جانان! مان ۽ تون،
ماڻھو ڪي عام آھيون،
سيلابِ وقت ۾ پرين!
ڇوھيون گهڻيون ھون ڇولڙيون،
توکي بہ ڪا کڻي وئي،
مون کي بہ ڪا کڻي وئي.
ھڪٻئي کان ھئن جدا رھي،
آھيون اسين نہ ويا مري،
تنھنجي بہ دل لڳي وئي،
منھنجي بہ دل لڳي وئي،
ھن پِينگهہ پيار جيءَ ۾،
توسان بہ ڪو لڏي ويو،
مون سان بہ ڪا لڏي وئي،
توکي بہ ڪو ملي ويو،
مون کي بہ ڪا ملي وئي،
اچ اعتراف ٿا ڪيون!
اچ اعتراف ٿا ڪيون!