نيڻ تنھنجي درشن لئہ، روز روز آتا ھن
ساڄڻا! اچڻ ۾ تو، کوڙ ڏينھن لاتا ھن.
گل بھار ۾ ڪيڏا، پيار ساڻ پوکيان ٿو،
توڙي سڀ سانباھا، مون سرءُ جا ڄاتا ھن.
تنھنجي بيوفائيءَ کان پو بہ توکي چاھيون ٿا،
ھي ٽٽڻ سندا ساجن! ڪٿ اسان جا ناتا ھن!؟
ڪالھہ وڻ جنھين ھيٺان، ڳالھڙيون ڪيون پياريون،
پيار جا پکين ان تي، گيت اڄ بہ ڳاتا ھن.
ڪيتري ٺھي ٿي ڀِت، ھيءَ اڇي اجريءَ کان،
ٻار جئن ننڍي ان تي، ليڪڙا ھي پاتا ھن.
انتظار تنھنجي ۾، پير ساڻ ڌرتيءَ تي،
ڪيترا اجايا اڄ، مون نشان پاتا ھن!
اڄ بہ سار ھن جي ٿي، شاعري ڏئي، جنھن جو،
چنڊ جيئن چھرو آ، نيڻ مڌ ماتا ھن.