اڄ ڏسي ھي خوبصورت ناِريون
دير تائين مون اکيون پئي ٺاريون.
بس نشا منھنجا رڳو آھن اِھي،
شاعري، محبت ۽ سھڻيون ناِريون.
خوشنصيبن تن منجهان مان آھيان،
جن گهڙيون ھن سان گهڻيئي گهاريون.
جئن جهڪو ٿيو جوش جوڀن جو پرين!
تئن وڌي ويون پيار ۾ ھي ڏاريون.
چاھہ جي جا باھہ ويئي آ وسي،
اچ تہ ڦوڪون ڏيئي تنھن کي ٻاريون!
اچ تہ ويھي واس ٿا تن جو وٺون،
جيسين گلڙن جون ٽڙيل ھن ٽاريون!
بس کڻي ڪر ھي بھانا بيوفا!
ڇڏ کڻي ھاڻي اِھي فنڪاريون!
ڪيترين نارين کي مون ناراض ڪيو،
ڪيڏو چاھن پِيون مون کي ويچاريون.
تون وڏي ڪا ڳالھہ ناھين او مٺي!
کوڙ مون پويان رليون تو پاريون.
اڄ پراڻي ياد جي برسات سان،
شاعريءَ جون ٿي ويون گلزاريون.
*