شاعري تنھنجي جدا ئي آ پرين!
”شاعري تون ڇو نہ ھاڻي ٿو ڪرين؟
ڇو نہ ھاڻي ٿو ٻرين،
بِرھہ جي تون باھہ ۾ ڪاٺيءَ جيان؟“
مان انھن کي ٿو چوان:
”شاعري مان ڪين ھاڻي ٿو ڪيان
شاعريءَ کي آنءُ ھاڻي ٿو جِيان،
ھاڻ ڪنھن تشبيھہ جي مون کي ضرورت ڪين آ،
ھاڻ خِيالي ڪنھن بہ مورت جي ضرورت ڪين آ،
ڇو تہ ھاڻي سنگ مون سان ھو پرين آ،
جو سراپا شاعري آ.
تون ئي چئھ او يار! منھنجا
جيڪڏھن ڪنھن ساڻ پرچي چنڊ پئي،
پوءِ تنھن کي ڪنھن بَتيءَ جي ڇا ضرورت؟
جيڪڏھن ڪنھن کي ملي منزل پوي
پوءِ تنھن کي شاعريءَ جي ڇا ضرورت؟
مان مڃان ٿو
شاعري سو خوبصورت آ سفر،
جو وڃي منزل طرف ٿو، ھا مگر
جيڪڏھن ڪنھن کي ملي منزل وڃي،
پوءِ تنھن کي ان سفر جي ڇا ضرورت؟
جيڪڏھن ڪنھن کي ملي من جو نگر
پوءِ تنھن کي رھگذر جي ڇا ضرورت؟
ھاڻ مان ڀي ائن چوان ٿو،
جئن چيو ھئو شيخ اياز،
”شاعري تنھنجي جدائي آ پرين!“
•