جو رواجن ٺاھيو سو ڊاھہ ڊاھہ!
پيار جي تون ڇانوري ۾ ويھہ ويھہ!
زندگيءَ جا پير ٿڪل ساھہ ساھہ!
بس ھلون ٿا ھن دنيا کان دور دور،
چنڊ جي ٻيڙي مسافر ڪاھہ ڪاھہ!
زندگيءَ جي تون مٿي تان ڳڻتين جي،
ھيءَ ڀري ھيڏي ڳري اڄ لاھہ لاھہ!
شعر ٺاھڻ سان گڏوگڏ صبح شام،
پنھنجو اندر ڀي تہ پيارا ٺاھہ ٺاھہ!
زندگيءَ کي ڳاھہ وانگي ڏينھن رات،
ڳاھہ ويٺو، ڳاھہ پيارا! ڳاھہ ڳاھہ!
تون خدا جو آنھہ ڪوئي شاھڪار،
تو جيان مورت ڏٺي مون ناھہ ناھہ.
ھڪ تہ پنھنجي آ جواني تيل تيل،
ٻيو وري ھوءَ ڇوڪري آ باھہ باھہ!
جسم تنھنجو آھہ جانان! ظلم ظلم،
جو ڏسي ٿو سو ڪري ٿو ”آھہ آھہ!“
من اوھان جو منھنجي منزل آھہ يار!
تن مگر تنھن ڏانھن ويندڙ شاھراھہ.
پاڻ پائڻ لئہ پرين! ڪر پيار ٻِيار،
ڪنھن کي لالچ کان سوا تون چاھہ چاھہ!
بس، ڪيو مون کي نظر انداز يار،
پر ڳڙيا ڳوڙھا اکين مان ٽاھہ ٽاھہ.
خون دل جي سان لکان ٿو شعر شعر،
۽ ٻڌي اڄ سڀ چون ٿا ”واھہ واھہ!“
*