مقدس
ڇا تہ تنھنجي سونھن آھي ڇوڪري!
تون رنگا رنگي ڪري ھي
ويس جڏھين ٿي گهمين،
ايئن تڏھين ٿي لڳين،
ڄڻ تہ ڪو پوپٽ پکيڙي پر پنھنجا ٿو اڏي،
جو ھوا تي ڄڻ پيو ٿورو ڪري،
مان اِئين توکي پري کان ٿو ڏسان،
سونھن تنھنجيءَ جو سمندر ٿو پسان،
رنگ تنھنجا ونگ دل کي ٿا وجهن،
ناز تنھنجا ساز ٿا ڇيڙي ڇڏن،
ساز، جيڪي دل منجهان ٿا پيار جا نڪري پون،
ساز، جيڪي بي محبت سانت سان باغي ٿين.
پر پرين! پوپٽ جيان،
ڪيئن توکي مان ڇھان؟
ڪيئن توکي آنءُ پڪڙيان؟
ڇو تہ تنھنجي سونھن جا ھي رنگ نازڪ
ھٿ لائڻ سان لھي ويندا پرين!
۽ تنھنجي ھن سونھن جي ھيءَ نازڪي
ٿي ختم ويندي ڇھڻ سان.
تون تہ ايڏي خوبصورت آنھہ جو،
ھٿّ لائڻ سان وڪوڙي خوف ٿو،
تنھنجي اجرائپ تي گندي داغ جو،
ھاڻ تون ئي ڏس پرين!
ڪئن عبادتگاھہ ڪنھن ۾،
پاپ جي آئون پليتائي ڪيان؟
ڪئن مصور جي حسين شھڪار تي
گندگي پنھنجي گناھن جي ڪيان؟
ڪئن ڪيان مان پائمال
او پرين! تنھنجو تقدس؟
تون تہ مٺڙي! آن مقدس
ھاڻ تون ئي چئھ پرين!
مان ڀلا ڪئن ڏوھہ اھڙو ڪو ڪيان!؟
مان ڀلا ڪئن ڏوھہ اھڙو ڪو ڪيان!؟
*