ھو نہ ٿو ڄاڻي اھو
ڪيھڙي تاريخ آھي!
ھيءَ ڪراچي يا ڪلاچي،
جنھن ۾ لھرن جو ردم آ،
۽ انھيءَ ئي لھر لھر جي ردم تي،
ھي شھر ٿو ڪئن رقاصھ جئن نچي!
ھو نہ ٿو ڄاڻي اھو
ڪئن سريلو ھي سمندر
اوتيو مھدي حسن پنھنجي سرن ۾!
ڪئن اسان جي شيخ اياز
ڇوليون ۽ ٻوليون ويٺي لکيون ھن سمنڊ جون!
ڪئن حياتيءَ جي ڀيانڪ ڪيفيتن جي
جون ايليا ڪئي ھئي جادوگري ڪا شاعريءَ ۾!
ڪيترا ھئا چتر ٺاھيا ھن شھر ۾ صادقين،
جي ھٿن وانگر انھي جي
ڪين سگهندا فوت ٿي!
ھو نہ ٿو ڄاڻي اِھو
ڪيئن عبدﷲ شاھہ غازيءَ تي اڀري ٿو چنڊ!
۽ سمورو ھيءُ منڊ
ڪيترن ماڻھن کي مستي ٿو ڏئي،
۽ کسي ھستي ڪا ٻي ھستي ٿو ڏئي!
ھو نہ ٿو ڄاڻي اِھو
ڪيترن معصوم ماڻھن جو وھيو آ خون ھتڙي!
ھو نہ ٿو ڄاڻي اھو
ڪيترن ٻارن جا ڳوڙھا ھئا اگهيا ستّار ايڌيءَ
ھن شھر ۾!
ھو نہ ٿو ڄاڻي اھو
ڪئن ڀٽي ۽ قائداعظم جي اکين ۾
ھن شھر جو خواب ھئو!
ڪئن عباسيءَ جو سمورو لاش چچريل،
ھن شھر جي دل ۾ ڌڙڪي ٿو پيو!
ھن کي ان سان ڪا بہ دلچسپي نہ آھي،
ھن جي لئہ بس ھي شھر،
آ نشي، نارين ۽ نوٽن جو شھر.
*
اڄ بہ ڪراچيءَ ڪويلون، ساڳي ڪن ”ڪوڪو“
پر ڪٿ ماڻھو ھو، جو سي ٻڌي پيار سان