بادل! آوارا،
ڪاڏي ڇوھي ٿي وڃين؟
او سنڌوءَ ڌارا!
مون کي ڀي ھل تون کڻي.
منھنجو باقي ڇا ھتي؟
ووءِ مرڻ وارا!
مون کي ڀي ھل تون کڻي.
پِرين جي اڄ پار ڏي،
پکيئڙا پيارا!
مون کي ڀي ھل تون کڻي.
آھين منھنجو آجپو،
ساجن سونھارا!
مون کي ڀي ھل تون کڻي.
*
شاعري
سرور
مسرور پيرزادي جي شاعريءَ ۾ ٻوليءَ جي سادگي، لفظن جي چونڊ ۽ عنوان، شاعريءَ جا خيال سچ تہ دلچسپ ۽ وڻندڙ آهن. مسرور دلرباين، دلڪشين ۽ حسناڪين جو شاعر آهي. مسرور سونھن، سندرتا، سچ، محبت ۽ ڪائنات جي حسناڪين سان پيار ڪندڙ شاعر آهي. مسرور سنڌي غزل کي اوج ڏنو ڏنو آھي. سندس نظم پڻ منفرد آھن.
- 4.5/5.0
- 149
- 36
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- مسرور پيرزادو
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطا شاعر وٽ محفوظ
- انتساب
- سنڌسلامت پاران
- مھاڳ
- حسن جي تخليق ۽ تخليق جو حسن
- ھي چنڊ بدلجي ويندو آ، سنسار بدلجي ويندو آ
- ٿو عشق ڪري ماڻھو انسان ٿي وڃي،
- ڪندو محسوس ڪوئي ڪين پنھنجي ڪا ڪمي پيارا!
- جيڪڏھن...
- زندگي مختلف، موت ڀي مختلف،
- عشق مشڪل شاعري آ، ڇا ڪجي!
- آسائشن ۾ گذري، آ زندگي سدائين،
- اجنبيت
- تون ڏکن جو ڏڪار ٿيندين ني؟
- ڇو
- ڪري ناٽڪ ڏکن جو يار! فنڪاري ڪئي آھي،
- آ عشق نشو، ھوش ۾ ڀي ڪيئن اچان مان؟
- شاعر ويٺو روز لکي،
- تو سنڌ ڇڏي پرديس وسايو، پوءِ ڇا ٿيو!
- فراق تنھنجي جي آڳ پنھنجي اڃا بہ من ۾ مچي رھي آ،
- حسين ڪيڏي تہ ڏس ھوءَ دلربا آھي!
- عشق جنھن جي ڪئي امامت آ،
- شاعري بس اسان جي ملڪيت آ،
- واپسيءَ جي نہ ڪائي صورت آ،
- جو رواجن ٺاھيو سو ڊاھہ ڊاھہ!
- شعرن ٺاھڻ ساڻ تون، پنھنجو پاڻ بہ ٺاھہ!
- يار جي تصوير ڀي ڏس! يار جھڙي ڪين آ
- گــُلن تي ماڪ جھڙي آن، نڀائيندينءَ ڀلا ڪيسين؟
- دل لڳي ھئي گهڻي، عاشقي گهٽ ھئي
- چنڊ، سورج نہ ڦول آ سائين
- سڪ ان سان سڄڻ! سوائي آ
- ايڏو ھن کي چاھہ! جو ھن جي چاھت مان آزاد ٿئين!
- ڪنھن اجري آئيني وانگر، ھيءَ آھي منھنجي تنھائي
- ڊڄان پيو تہ ڪٿي ھن کي مون سان پيار نہ ٿئي
- سوال ھو يا جواب ھو، ڇا ھو؟
- جنھن سان ڪئي تو عاشقي، ڏس ڪير آ؟ ڏس ڪير آ؟
- مون کي ڏسندي سانوري رڪجي وئي آ،
- جا تنھنجي پيار ڪئي پاڳل، سا پوءِ سياڻي ٿي نہ سگهي
- مون ھميشہ ئي ڪيو ھي ورد آ،
- نيڻ تنھنجي درشن لئہ، روز روز آتا ھن
- تنھائي
- جيون - گاڏي ريل جي، ھلندي رھي ٿي
- سوچن جو صحرا
- آ تہ اڄوڪو ڏينھن ملھايون!
- شاعري تنھنجي جدا ئي آ پرين!
- Phoenix
- جهولو
- ڪين آھي وئي ھوءَ مون کي ڇڏي
- ملي اچي يار سان اسر جو، ڊڄي ۽ سھڪي سمھي پئي آ
- تيسين ڪين خدا آ، مسجد، مندر ۾
- ٿو زخمي ٿي ڄڻ شعر لکان، پو ڀي ھيءَ راحت ڇا آھي؟
- جيون تو بن گذري ويندو
- زماني جي روايت کي ڇڏي ڏي!
- وار کولي کلي رھي آھي
- توتي سوچيم جو سڄڻ!
- بس ڏينھن ٻِن جو ئي ساٿ آ، پوءِ تون ڪٿي، پوءِ مان ڪٿي!
- پرين! پکيءَ جيان توکي مون اڏايو آ
- اڄ پرينءَ سان ملي تہ ڏسجي ھا!
- ٿي روز پئي راھہ نئين ھيءَ رلي دل
- سپنا تنھنجا سانوري
- جيون جي ڪمن منجهہ سنڀاري نہ سگهياسين
- بادلن ۾ بُوند جي ناھي بچي
- بُت ھي مٽيءَ سان ئي، ٿيڻو ڪڏھن مٽي آ
- حياتي ھيءَ عجب جي ڪا نشاني ٿي وئي آھي
- تِير تنھنجي ڪمان ۾ آھي
- بادل! آوارا،
- تنھنجي نيڻن جي محبّت جو خزانو گهرجي
- اي يار! چئو ھن کي، ڇو ھيئن رليو آھي!
- ھي اکين جو ڪڪر وسڻ تي آ
- پيار مان پل جي نھارين تہ ٻيو ڇا گهرجي!
- ممات جو ڇــُھاءُ ئي شفا جيان پئي لڳو
- دل اڄ بہ چوي ٿي تہ نئون گيت ڳائجي
- قاتل ڀي تون، پريتم ڀي تون، ھا دشمن پيارو تون ئي آن
- ھر ظلم بہ سھڻو پوندو آ، ۽ رت بہ روئڻو پوندو آ
- سندم سو شعر آ شھڪار جيڪو مون لکيو ناھي
- عشق جو اثر
- ھي عدم ۽ وجود ھڪ آھي
- تنھنجو يار! بدن
- محبت جو ھي مچّ ئي، اٿي سارو سچ،
- خامشي ڀي آ صدا درويش جي
- منھنجي شعرن جي،
- وجود کي جو وڍي وجهي ٿو، اھو ئي منھنجو طبيب آھي
- سريلا سانت جا نغما، ٻڌين ٿو؟
- عشق جا ڪيئي سبق ھي ٿا پڙھائن نيڻ تنھنجا،
- مقدس
- ھنج ۾ ھن جي کلي ٿو ٻارڙو
- کلن سک ڏي سوين رستا، جڏھن تون مسڪرائين ٿي
- تنھنجي لاءِ دعا
- آ پرين! وڇڙي وڃون!
- محبَت کي منزل، ڪري آھہ آئي،
- ھڪ قيمتي ڇوڪريءَ لاءِ
- اعتراف
- اڄ ڏسي ھي خوبصورت ناِريون
- او ڀٽائي! سھڻيون تنھنجون ساريون
- آنءُ اڌورو آھيان
- ھوءَ مون لاءِ خوابَ آڻي ٿي
- جو خدا کي وڻي ويو ھوندو
- سڀن جا ٻول ھت اقرار جا ھئا
- دل جي لاٽ تہ ٻار!
- گيت محبت جا
- قبيلن جا جرڳا
- ڌرتي
- ڪالھہ ھيو ھي تار،
- دھشتگرديءَ جي خلاف جنگ
- تاريخ
- زلزلو
- بس درد، درد، درد رڳو درد آ دلين
- دل ڏکائيندڙ ڪراچي
- ڪراچي
- آ پيءُ پريشان
- ھو نہ ٿو ڄاڻي اھو
- 12 مئي 2007ع – ڪراچي
- جانان جي لاءِ
- پرين! توکي ڀلائڻ ڀي، ضروري ٿي پيو آھي
- ٿو نينھن مينھن جئن وسي، ڇو پاڻ ۾ آ فاصلو؟
- ڀورين ۾ سانوريءَ جي ڪا ڳالھہ ٻي ھئي،
- ھاڻي عجيب حال آ، ڪا خوشي نہ ڪو ملال آ
- پرين نہ آيو، اچي وئي وري اداسي آ
- ٿيون چلھي سان سدائين سڙن عورتون
- توکي پيار پڪاري ساجن!
- عورت پڻو
- آنءُ ڪو سورج مکي
- ماڻھو مارڻ مڙسي ناھي
- تيرھن سالن جي ننڍڙي ڇوڪري
- پنھنجي جوڀن – مند جا
- ڪو نہ لڙئين تون ھيل،
- جوڀن رت ۾ آ ٽڙيو، گل جئن ھيءُ بدن
- دلڙي ڌڙ ڌڙ ڌڙڪي آھي
- مينھن ۾ آنءُ توکي ڏسان ٿو پيو
- ھاڻ ھلي آ پيار!
- ڳالھيون منھنجي ڳوٺ جون
- جڙون جنھن ۾ جِيءَ جون
- فراق تنھنجي منجهان مان نکارجي ويندس،
- مون کي ڪري اڪيلو، ڪيڏانھن تون ھليو وئين؟
- سواءِ عشق جي دل کي سرور ڪھڙو آ؟
- اسان تنھنجو لاش
- روئي ويٺي ماءُ
- ٿيو بند ساھہ – ساز آ، ٻيو ساز ڪو ڇِڙي تہ ڇا!
- EPILOGUE
ڪاڏي ڇوھي ٿي وڃين؟
او سنڌوءَ ڌارا!
مون کي ڀي ھل تون کڻي.
منھنجو باقي ڇا ھتي؟
ووءِ مرڻ وارا!
مون کي ڀي ھل تون کڻي.
پِرين جي اڄ پار ڏي،
پکيئڙا پيارا!
مون کي ڀي ھل تون کڻي.
آھين منھنجو آجپو،
ساجن سونھارا!
مون کي ڀي ھل تون کڻي.
*