روئي ويٺي ماءُ
تنھنجي کٽ خالي ڏسي.
ڀيڻ چوي ھر ھر پئي،
”ڪڏھن ايندين ڀاءُ؟“
تنھنجي کٽ خالي ڏسي.
ڪنھن جي نيڻن مان ڪريو،
لڙڪن سان پڇتاءُ،
تنھنجي کٽ خالي ڏسي.
ڪو نہ وڻي ٿي زندگي،
ڪونھي ان ۾ ساءُ،
تنھنجي کٽ خالي ڏسي.
گهرو ٿيندو ٿو وڃي،
روز وڇوڙي – گهاءُ،
تنھنجي کٽ خالي ڏسي.
*