عشق جا ڪيئي سبق ھي ٿا پڙھائن نيڻ تنھنجا،
مون مٿان ڪا زندگي ڄڻ ٿا وسائن نيڻ تنھنجا،
ڏس تہ مون کي! خوبصورت ٿا بڻائن نيڻ تنھنجا.
تنھنجي نيڻن ۾ ڏسڻ ئي، ڪا عبادت آھہ منھنجي،
مون کي پياري! ڄڻ خدا سان ٿا ملائن نيڻ تنھنجا.
”عشق ڇاھي؟“ فلسفو ڪو ڀي نہ سمجهائي سگهيو آ،
ڳالھہ سا سولي ڪري پر ٿا ٻڌائن نيڻ تنھنجا.
تو سوا ھو زندگيءَ جو ذائقو ئي زھر جانان!
گهور سان پر زھر سارو ٿا گهٽائن نيڻ تنھنجا.
ڄڻ تہ ڪنھن طوفان وانگي ٿا اچن او سانوري! ۽
درد سڀ ڪک پن جيان ھي ٿا اڏائن نيڻ تنھنجا.
تون اچين ٿي جيئن مون ڏي، ڪو ئي ٻيو ٿو ڪين رھجي،
جو بہ منظر آ اکين ۾ ٿا ھٽائن نيڻ تنھنجا.
ڊڄان پيو تہ ڪٿي ھن کي مون سان پيار نہ ٿئي،
اجايو ھوءَ محبّت ۾ سوڳوار نہ ٿئي!