جانان جي لاءِ
ڏينھن خوش ٿي گذارجان جانان!
باھہ ڀڙڪي پوي نہ ٻيھر ھيءَ،
ڪين پٺتي نھارجان جانان!
نيڻ، جن ۾ سڙي پيئھ سپنا،
ھڪ دفعو روئي ٺارجان جانان!
خواھشن جا پکي پراڻا سڀ،
دل - اڱڻ تان اڏارجان جانان!
مون سدا توکي ڏک ڏنا آھن،
مون سان نفرت سدا ڪجان جانان!
ياد جي باھہ جي ٻري بہ پوي،
ڦوڪ ڏيئي وسائجان جانان!
جيڪڏھن سامھون اچي بہ وڃون،
تون ڏٺو، اڻ ڏٺو ڪجان جانان!
نينھن جو شينھن آ ڏکيو پالڻ،
نينھن تون ڪين لائجان جانان!
گيت گڏجي ٻڌا ھيا جيڪي،
ڪين سي گنگنائجان جانان!
جيءُ تنھنجو جلائي جيڪا، سا
ياد دل مان ڌڪارجان جانان!
ھي نصيبن جو ھئو لکيو سارو،
دل کي آٿت اھا ڏجان جانان!
منھنجي ديوانگيءَ جا شاھد،
خط پيارا بہ ساڙجان جانان!
”ھو مري منھنجي لئہ ويو آھي.“
تون سڀن کي ٻڌائجان جانان!
لڙڪ، ماضيءَ ۾ جي لاڙياسين،
تن تي تون مسڪرائجان جانان!
ڪنھن سٺي جاءِ تي وري پنھنجي،
دل جي ول کي لڳائجان جانان!
تون محبّت جو وڻ رڳو ڌوڻي،
پوءِ دليون کوڙ ميڙجان جانان!
جيڪو سمجهين تہ توکي چاھي ٿو،
ھٿ انھي ڏي وڌائجان جانان!
حسن پنھنجي جي پياري! پارت ٿئي،
روز ان کي سنوارجان جانان!
وار کولي، گهٽا کي ريس ڏئي،
تون ڪجل روز پائجان جانان!
زندگي ھيءَ خوبصورت آ،
خوبصورت گذارجان جانان!