مفاعيلن مفاعيلن مفاعيلن مفاعيلن
خداوندا نه ڪائي آس دل ۾ تون سمائين ها.
سمائي هئي ته پوءِ مالڪ-اُها هر هڪ پڄائين ها.
ڪرم تنهنجو وساريان ڪيئن-هميشه جو ڪيئن مون تي،
اِلاهي ڇو گهري ٿي دل-اڃا احسان نائين ها.
ڪڏهن کان آس پئي پلجي-اندر ۾ يا الاهي مون،
نظارو نور جو مرسل مون مالڪ تون ڪرائين ها.
خداوندا جهان سارو-يقيناَ آ فريبي پر،
عقل منهنجو نفي هو ڪاش اثباتي بنائين ها.
اهو تنهنجو ڪرم آهي-نه ڪنهن آڏو جهڪايو تو،
نماز نينهن سان سرڙو-سندئي در تي جهڪائي ها.
ملائڪ جن شيطاني-ڏني فطرت تو انسان کي،
حفي کي شوق دنيا کان-هميشه پيو ڀڄائين ها.