يادن اچي ستايو-رشتن وري رنجايو.
تڪليف جو زمانو-هر هر ٿي ياد آيو.
جو هو شريڪ جيون تنهن ڀي وچن ڪيو هو،
ليڪن وفا جي داعي هرگز نه هو نڀايو
لخت جگر چون ٿا پنهنجو ئي خون آهي،
ليڪن جوان ٿي تن ڀي رخ شهر ڏانهن ڦيرايو.
تن مان هو هڪ الگ پر تنهنجي صفت ڪيان ڇا،
ٿي ڪنهن جي هنج ۾ پو ان ڀي نه ڪي گهٽايو.
ڪنهن لئه چوان جهان ۾ آهي وفا جو پيڪر،
خود غرض آ نه جنهن کي احسان ياد آيو.
جن کي مون پنهنجو سمجهو تن ئي نپوڙيو دل کي
ڪو ڀي پڇڻ نه آيو مطلب لئه سڀ ڪو آيو.
آ وقت منهنجو پيري سڀ ڪو پري آ پيارو،
ڪا سار ڪو لهي ڇو ڪنهن فرض ڪين ڀانيو
ڇو ٿو چوين حفي تون احسان تو ڪيو هو،
تو قرض پنهنجو لاٿو هو فرض تو نڀايو.