ابيات
لڳڻ کي جي لڳي ويو-پوءِ ور ڏئي نه اجهائي
اهو ڳٽ ڳچي پائي- ته بره بسمل جي بات ٿئي.
اٿئي عشق آتش-لڳڻ کي هو سو لڳي ويو
ڏنو پلئه پرين-اندر ۾ ٿي آه خواهش
ڪندي ڪوه ڪاوش-چُنو آهين ڇت سان.
مري جي من ٿيو آ مام- ته ٻيو جهان آهيم اک ۾،
بقائي بقا آهي-فنا ناهي ڪو مقام،
اهو آ مشهور عام-ته حفن آ فنا ۾ بقا ٿيو.
مرڪي ٿو محب ملين-ڄڻ انگ انگ ٿو ٺري،
ٻکڙا وجهي قرب مان-ور ڏئي ٿو جڏه کلين،
وري جو سور سلين-ته حفن ڄڻ غم غرق ٿيا.
شمع جو شاهي شان-ٻري ته ٻهڪي ٻلهار،
هجي جي هوند هن جي-ته موچارو موهجي مهمان،
جي موڙي ٿي منهڙو-نه خانان رهي نه خان،
موٽي ملي ڏئي مان-ته آرام اچي اوطاق ۾.
سڙون ساري رات-سهائي ڪري سڄڻن سٿ ۾،
جيڏو تيل تر ٿئي-اوڏي سڙون ساعت،
سهائي سنديد تات-عيوضو نه آ ڏيئڙا.
تيل سڙي وٽ سڙي-سڙي ڏيئڙو ساري رات،
ترڪ نه تيسين ٿئي تيرگي-جيسين ٿئي پرڀات،
ڪنهنجو اهڙو وات-جو ساراهسيون ساه سان.
ڏيئڙو تيل وٽ-سڙيو سڙن ساري رات،
تخليق اهڙي انهن جي-عجب جهڙي بات،
ڪجي ڪهڙي تات-هيئت اهڙي نصيب اهڙو.