انداز بي رخيءَ جو-ليل و نهار ٿي ويو
ناز و ادا غرورِ-نقش و نگار ٿي ويو.
دلبر جي سونهن سان گڏ چرچا جا بيرخيءَ جا،
بلڪل يقين نه هو پر اڄ اعتبار ٿي ويو.
مغرور منهنجي چاهت-سمجهي ويو هو شايد،
اُن وقت کان ڇڊو ٿي-هو ٻئي ڪنار ٿي ويو.
شايد هو حسن کي ڪو-رسم جهان جو خطرو،
مجبور عشق آخر-ائين سوڳوار ٿي ويو.
محبوب جي اندر ۾-جهاتي وڌي جڏهن مون،
خود کي اُتي ڏٺو مون-دل کي قرار ٿي ويو.
خاموش قربتن آ-آخر ۾ رنگ لاتو،
حفي الحفيظ مليو-۽ ٻيڙو پار ٿي ويو.