راڻو اوچتو رات مومل ڏي آيو،
صفا هن جا ٿي ويا،
انا عقل ساڻا.
چون ٿا هو ڏاهو عقل جو هو پايو، نه پر کيئين اياڻا.
عقل هوشمندي نه ادراڪ آيو، خيال ها پراڻا.
چون ٿا ته حاڪم ذهين هو سوايو، هو بيزار پاڻا.
عقل ۾ اجايو اڪابر نه ڀانيو، سڃاڻي نه ٿاڻا.
راڻي عشق کي هي هو سمجهي هلايو، ته آهن اباڻا.
محبت ته مومل جي من کي تپايو، پي ڪاهل جا ماڻا.
نجو نيهن ناري يقيناً نڀايو، نه شعلا اُجهاڻا.
راڻو ڀي هو ماڻهو اهو ڪي ٻڌايو، انا جي ڪا کاڻ آ.
حفن هن کي پنهنجي عقل ئي منجهايو، نه سمجهيو ڪي ماڻا.