اٿئي عشق انڌو پري ره تون هن کان
عشاقن جو ڌنڌو پري عاقلن کان
لڳي کي نڀائي ته سودو ٿيو سر جو-
پو گردن جو ڦندو ڦري جان تن کان
هي ادراڪ تعقل کان آ جو ازل کان-
ڏٺو ڪنهن نه سنڌو پري آ حدن کان
حقيقت جو معراج عشق آ مجازي-
الڳ سوئي بندو زمين وز من کان
مجاز آهي صورت پچائي سا پر ۾-
نه ٻاهر آ ڪنڌو ڪو دل جي صحن کان
جي عشق آ ترابي بنا ڪنهن خرابي-
ته عاشق پو انڌو ويو ڪل ڪمن کان
تقابل بدن جو نه صورت سان ڪر تون-
اٿئي حسن منڌو چڱو آ بدن کان
مجاز عشق فطري تسلسل رکي ٿو-
گهري ڪين ڪنڌو حسينن سڀن کان
مڃانٿو ته جوڀن ڏي هر ڪو وڌي ٿو-
نڪو نيهن کندو ملي جو هٽن کان
بدن گلبدن جي جو خوشبو ٿو سونگهي-
وڃي ڇا ته ڪندو پري هن چمن کان
جو مدهوش ماکي چکي ٿو چپن تان-
چندن جو هي چندو گهري ٿو سڀن کان
حفيظ آهين صورت جو حبدار بيشڪ-
زمانو آ گندو پري ره برن کان.