ڏسان پيو رونقِ دنيا-مگر دلڙي نٿي وندري
اڪيلائي غضب جي آ-گهڙي هڪڙي نٿي گذري
خبر ناهي ته ڇا ٿيو آ-بنا محبوب جي دل کي
سمائي ياد دل ۾ وئي-اٿم اهڙي نٿي نڪري
نسورو نيهن نظرن سان-نگاهن ۾ ويو نائي
سندس صورت صفا سهڻي پونم جهڙي نٿي وسري
سنيها مون مُڪا آهن-جوابي سلسلو ناهي
رڳو هت انتظار آهي سيڙهي ننڍڙي نٿي اُڪري
قرار دل ڪڏهن ايندو-نهاريان رند راهون پيو
پٿر پهڙي نٿان پگهرن-رنڊڪ رهڙي نٿي پگهري
ستارا ڪن ستارن سان-لڳن رنگين رنگت ۾
لڳي جا پرت پيارن سان-ڪجي ڪهڙي نٿي نبري
وفائن جي وچن سان هي چمن گلزار ٿيو هو پر
جهڪو جو هر ويو جهوري-وفا ولڙي نٿي اُسري
نماز آ خوفِ احڪامي-نه آ معشوق منظر تي
انهي کي عشق ڪيئن چئبو-محبت ڙي نٿي اُڀري
نماز عشق جو پهلو ڏسي وٺ غور سان صوفي
سچا صوفي خدا جي خوف مان دلڙي نٿي نڪري
جتي محبوب آ سامهون-اُتي عاشق جون ديدون هن
اِتي پرواز ٿئي اوچي-اها ننڍڙي نٿي اُڏري
اول آخر آ دروازو-رڳو ظاهر ۽ باطن آ
اتي موجود آهي سڀ-اگر بگڙي نٿي سڌري
لڳو آ عشق اربيلو-پهي ويو پيار مان پائي
لڳي آ بره بيماري-چڙهي چنبڙي نٿي اُتري
حفن هي حادثو ناهي لڳي دل جي ته هئي لڳڻي
لڳڻ دل جو ئي شيوه آ-ننڍي وُهڙي نٿي وُهري.