سفر زندگي جو ڪرڻ ڇو ڏکيو آ
اميدون ڇو ايڏيون مرڻ ڇو ڏکيو آ.
جسارت ڪرين گر-نه مشڪل آ مشڪل
جنم هو اڪيلو-جيئڻ ڇو ڏکيو آ.
ڪروڙين طبعيت جا مالڪ رهن ٿا
تون خود سان ٿي مخلص رهڻ ڇو ڏکيو آ.
خطائون ڪنداسين اها ڳالهه ڇڏ تون
توڪل سين صدمان سهڻ ڇو ڏکيو آ.
ڪروڙين هي ماڻهو لکين انبياءُ ڏس
چڱو ڪر برا ڪم ڇڏڻ ڇو ڏکيو آ.
گناهن جي جهرمٽ جي تڙپائي تو کي
ضمير آهي زنده-هلڻ ڇو ڏکيو آ.
نٽائين ٿو قانون هر هر ٻڌائي
علم رک عقل سان چوڻ ڇو ڏکيو آ.
اٿم عارضه ڪو-ڏکيا ڪم نه ٿيندا
پنهنجي جاءِ خود ئي وٺڻ ڇو ڏکيو آ.
زمانو ته پنهنجي ئي رفتار ۾ آ
ڪري وٺ تون جلدي- هلڻ ڇو ڏکيو آ.
زماني جي رنڊڪ نه محسوس ڪر تون
تون ٺوڪر هڻي هل-هلڻ ڇو ڏکيو آ.
تو انسان ڪهڙا ڏٺا ڪيترا هن
تون مردار سڀ ڇڏ-ڇڏڻ ڇو ڏکيو آ.
ڪي حاسد ڪي فاسق ڪي منڪر ڪي ملحد
سڀن کي ڇڏي ڏي ڇڏڻ ڇو ڏکيو آ.
اصل ڪا ڪهاڻي تون ويٺين وساري
مسافر کي منزل هلڻ ڇو ڏکيو آ.
اي مدهوش آئين ته پرباش هئين تون
رڳو چار گهنٽا-اٿڻ ڇو ڏکيو آ.
گهڙي سوچ پنهنجي عمر گهٽ صدي کان
صدي جي اندر ئي هلڻ ڇو ڏکيو آ.
جي زنده تون آهين ڪجان معاف دلبر
وصال صنم آن-ملڻ ڇو ڏکيو آ.
حفن هي حفيظ آ حفي ڀي سڏن ٿا
حفي کي حفن پو سڏڻ ڇو ڏکيو آ.