شاعري

دَمِ ديدار مي رقصم

”دمِ ديدار مي رقصم“ ۾ شامل اهڙا انيڪ موتي اسان کي تصوف جي اهڙين رمزن سان روشناس ڪرائين ٿا، جتي فن ۽ فڪر جو ڦهلاءُ پاڻمرادو حفي الحفيظ “الحفن” يعني عبدالحفيظ هاليپوٽو جي ڏات ۽ ڏانءُ اڳيان موجوده روايتي تاڃي پيٽو سر تسليم خم ٿيڻ تي مجبور ڪندو، سندس شاعري ۾ رومانوي ۽ جمالياتي ڪمال جو ڪهڪشان جهڙي نموني مترنم ۽ رواني سان بيان ڪيو ويو آهي، تنهن کي پڙهندي پڙهندڙ جون اکيون ڄڻ ڪنهن الهامي آواز سان همڪنار ٿي محبوب جي شبنمي وارن ۽ نشيلن نيڻن جو طواف ڪرڻ لڳن ٿيون.
Title Cover of book دَمِ ديدار مي رقصم

محبت جي محفل مچائي هليو آ-

محبت جي محفل مچائي هليو آ-
مقدر جي شمع جلالئي هليو آ

جنين سان هي جيئڙو جڙيل آهي جانب-
تنين سان تون نيهڙو نڀائي هليو آ.

هئا ننگ ناموس ناتا نماڻا-
تنين کي سڃاڻي ڳڻائي هليو آ.

برابر زماني جون انگڙايون آهن-
سهي سڀ ڀلو ٿي سهائي هليو آ.

جتي لاڏ آهي اُتي ڪوڏ آهن-
ڀلي لاڏي ڪوڏي ڪڏائي هليو آ.

هي پنهنجا هو پنهنجا سڀئي پنهنجا آهن-
خطائون سڀن جون ڀُلائي هليو آ.

حياتي ۾ ڪهڙو سمر باقي آهي-
تنفر جي طوقن کي تائي هليو آ.

محبت جو ميوو صبر وانگي مٺڙو-
زنگي دل کي ڌوئي سجائي هليو آ.

جواني ته دنيا سندي زينت آهي-
تهين کي سنواري سنڀائي هليو آ.

هِتي لڳ لاڳاپا ئي سرمايو آهن-
تنين کي سهيڙي سرائي هليو آ.

محبت جون ميخون اندر ۾ کتل هِن-
انهن کي تون چت ۾ سمائي هليو آ.

حفن آهي سمجهو-سرائي آ دنيا-
رهڻ جي تون قابل بنائي هليو آ.