شاعري

دَمِ ديدار مي رقصم

”دمِ ديدار مي رقصم“ ۾ شامل اهڙا انيڪ موتي اسان کي تصوف جي اهڙين رمزن سان روشناس ڪرائين ٿا، جتي فن ۽ فڪر جو ڦهلاءُ پاڻمرادو حفي الحفيظ “الحفن” يعني عبدالحفيظ هاليپوٽو جي ڏات ۽ ڏانءُ اڳيان موجوده روايتي تاڃي پيٽو سر تسليم خم ٿيڻ تي مجبور ڪندو، سندس شاعري ۾ رومانوي ۽ جمالياتي ڪمال جو ڪهڪشان جهڙي نموني مترنم ۽ رواني سان بيان ڪيو ويو آهي، تنهن کي پڙهندي پڙهندڙ جون اکيون ڄڻ ڪنهن الهامي آواز سان همڪنار ٿي محبوب جي شبنمي وارن ۽ نشيلن نيڻن جو طواف ڪرڻ لڳن ٿيون.
Title Cover of book دَمِ ديدار مي رقصم

تنهنجو اچڻ مون سان ملڻ-ڏاڍو سڄڻ سهڻو لڳو.

تنهنجو اچڻ مون سان ملڻ-ڏاڍو سڄڻ سهڻو لڳو.
هر هر ڏسڻ ور ور کلڻ-ڏاڍو سڄڻ سهڻو لڳو.

دنيا حسينن مهه جبينن سان ڀريل آهي مگر
تنهنجو اچڻ مرڪي ملڻ-ڏاڍو سڄڻ سهڻو لڳو.

تنهائيءَ ۾ بيحال ٿي-مرجهائي وئي مايوس دل
پر اوچتو تنهنجو اچڻ-ڏاڍو سڄڻ سهڻو لڳو.

گهِري نظر سان سونهن جا-ميلا ڏٺم پُر مئي مگر
بلڪل حسين تنهنجو هجڻ-ڏاڍو سڄڻ سهڻو لڳو.

کيڪار ڪئي تو-دل ڇڪڻ واري صدا سان واهواه
ناز و ادا انداز پڻ-ڏاڍو سڄڻ سهڻو لڳو.

مهرو وفا جي آس ٿو تو ۾ رکان اي دل نشين
هاڪار ديدن سان ڪرڻ-ڏاڍو سڄڻ سهڻو لڳو.

دل ٿي چوي آغوش ۾-هر پل هجين منهنجي صنم
هڪدم کلي مون ڏي سرڻ-ڏاڍو سڄڻ سهڻو لڳو.

هن ڪائناتي سلسلي ۾-حور ۽ مشروب جو
تو کي حفي تن جو ملڻ-ڏاڍو سڄڻ سهڻو لڳو.