آ ناري نه ڪنهن سان ڪڏه پرت پاڙي
مٺو ٻول ڪهڙو-رڳو آهي ٻاڙي
نه ڪا بردباري نه ڪا دل نوازي-
رڳو هلڪڙائي وچولي يا لاڙي.
ڏسي هلڪڙائي-دکي دل هميشه-
سڄو وقت هن جي لڳي پئي آڄاڙي.
وڻي ٿي مگر دل ۾ ٿم پيار ٿورو-
لڳي ٿو ته شايد-اها آ بيپاڙي.
جي اظهار الفت ڪيو مون جڏه ڀي-
تڏه مون لڳو آهي ٻڪري پهاڙي.
پسند پيار کان گهٽ آ احساس دل جو-
سڪون دل جو بلڪل وڃي ٿو ڏهاڙي.
نه رمزو نه غمزو رڳو نيم نخرو-
نه سهڻي نه ساهڙ رڳو منهن مهاڙي.
عجب مهل آهي وڻي ڪو وڃي ٿو-
خيالن جو قيدي هميشه اناڙي.
رڳو جسم سهڻو-مگر سمجهه ٿوري-
پو ڪهڙي ته عاشق جي ٿيندي پڇاڙي
ملي ٿي جڏه ڀي گهري پيار ۾ سڀ-
چوي ٿي ته مون کي جوڙائي ڏي ماڙي.
ڪڏه خيال ڪهڙا-ڪڏه حال ڪهڙا-
اُتي ئي اچانڪ-وڄائي ٿي تاڙي.
اچانڪ ڪو جهيڙو-ڪڏڏه ڪنهن سان ٿي پيو-
اُتي ئي ٿي سمجهي ته آ مڙس ڀاڙي
ڀلي راز ڪهڙو به هن کي ٻڌائي-
ڍڪڻ جي خبر ڇا-صفا آ اُگهاڙي.
اچي خيال هن کي هل ٿي وڃي هي-
ڏسي ٿي نه واڙو نڪا ڪائي واڙي.
ڀلا ڪير چوندو عزت وارو هنکي-
نڪا سينڌ ثابت-نڪا ٿس ڪاڏاڙهي.
وفا جو ڀروسو ڪيو جنهن به هن تي-
وفا هن جي اهڙي آ جهڙي ڪهاڙي.
سٺي ڳالهه مردن جڏه ڀي ٻڌائي-
ٻه پيري ٻڌي پو-سڄي سا بگاڙي.
ڪڏه تو ٻڌو آ-نبي ٿي آ ناري-
هي ماڻهو جي صورت ۾ آهي بگهاڙي.
هزارين تون ديوان هن تي لکين ڇڏ-
مگر هر سٺي شي آ هن ئي اُجاڙي.
حفن يار سادو ڇا ڀولو به آن تون-
تڙائي پو آدم جي دلڙي به ساڙي.