شاعري

دَمِ ديدار مي رقصم

”دمِ ديدار مي رقصم“ ۾ شامل اهڙا انيڪ موتي اسان کي تصوف جي اهڙين رمزن سان روشناس ڪرائين ٿا، جتي فن ۽ فڪر جو ڦهلاءُ پاڻمرادو حفي الحفيظ “الحفن” يعني عبدالحفيظ هاليپوٽو جي ڏات ۽ ڏانءُ اڳيان موجوده روايتي تاڃي پيٽو سر تسليم خم ٿيڻ تي مجبور ڪندو، سندس شاعري ۾ رومانوي ۽ جمالياتي ڪمال جو ڪهڪشان جهڙي نموني مترنم ۽ رواني سان بيان ڪيو ويو آهي، تنهن کي پڙهندي پڙهندڙ جون اکيون ڄڻ ڪنهن الهامي آواز سان همڪنار ٿي محبوب جي شبنمي وارن ۽ نشيلن نيڻن جو طواف ڪرڻ لڳن ٿيون.
Title Cover of book دَمِ ديدار مي رقصم

آ نيهن جي نماز ۾ سُجود ڪو قضا نه ٿيو

آ نيهن جي نماز ۾ سُجود ڪو قضا نه ٿيو
نشانو جو جتي جو هو اُهو اتي خطا نه ٿيو

مزا وٺي جزا گهري جفا کي ٿو سزا چوي
اهو هو يار جو عقل فنا ته ٿيو رضا نه ٿيو

وفا به ڪر جفا به ڪر سزا به يا جزا به وٺ
اهو اصول يار جو تون ياد رک خطا نه ٿيو

نه ڪو مڪان نه ڪو مڪين نه ڪو زمان نڪا زمين
نه وقت هو نه بخت هو ۽ تخت ڀي عيان نه ٿيو

جنم وتو نه هو صنم ته عشق هو نه حسن هو
رڳو هو ڪار ساز هو اسان کان پوءِ جدا نه ٿيو

شروع ڪري جهان ڪل رجوع ڪري چيائين پو
عقل فهم سنڀالجو انا ڪڍو خفا نه ٿيو

ٻڌو ٻڌي وري ٻڌو چوي ٿو هُو اُهو ڪيو
برو هجي ڇڏي ڀڄو ڪڏهن برو وفا نه ٿيو

ازل ابد جي ڳالهه ڪر ظهر بُطن ڏي ڌيان ڌر
ستم ظريفي ڇو بچي اهو صفا رها نه ٿيو

اميد ڪل حفيظ ڀل خدا ۾ رک ڀلو ڪري
رکي ڀرم ڪندو ڪرم حساب ڄڻ صفا نه ٿيو.