حمد
خوشيون چئن ڏينهن جو چٽڪو، سورن ڪونهي سنڌو سيڙهو.
اهڙي تو آ رمز رکي جو اچ وڃ آهي ٻيو ڪجهه ناهي،
نيٺ ته ڇڏڻو هر ڪنهن کي آ، دنيا جو هي مَتل ميڙو.
مطلب جي تو دنيا ٺاهي، رشتن کي ويا زنگ لڳي،
پُٽ وڙهي ٿو پيءُ سان، پنهنجي ڀاءُ نه آ ڪو ڀاءُ سان ڀيڙو.
جنهن کي چاهين تنهن کان مالڪ، اڻ ٿيڻا ٿو ڪم ڪرائين،
وچ درياهه مان پار اُڪاري، جيلاني ٿو ٻڏل ٻيڙو.
عشق جي هيڏي ڪٿيئي قيمت، جنهن جي ملهه جو ڪو به نه ڪاٿو،
ڪنڌ ڏنو هو ڪربل ۾ ڏس حُسين سان ٿيو هيڏو جهيڙو.
ڪن کي بنگلا ماڙيون بخشين، ڪي ته ڪرين ڪنگال صفا،
پاپي پيٽ ڀرڻ لئه پورهيت، عمر سڄي پيو ريڙهي ريڙهو.
’عبد‘ جون ڪين اُگهاڙج بديون، معاف ڪجائين مڙئي مديون،
تنهنجي در کان پوءِ مونکي، ڪين سُجهي ڪو گهٽ ۽ گهيڙو.