ٿو ڪجي سُورن ڏُکن، گوندر غمن سان سامنو،
او زندگي تو ڇا ڏنو، او زندگي تو ڇا ڏنو.
ماءُ ڪلهه مونکي ڄڻيندي، سور هو ڪيڏو سٺو،
نوَ مهينن جي پڄاڻا، ماءُ پيٽان تو ڇنو.
تو جوانيءَ ۾ وٺايا، عيش عشرت جا مزا،
هاڻ پيريءَ ۾ ڪيو، مونکي اٿئي ڪوجهو ڪِنو.
درد پيڙا سُور سختيون، سُهم صدما سَوَ هزار،
حال جنهن کان ٿي پڇيم، لک سور تنهنجا ٿي رنو.
زلزلا، طوفان، ٻوڏون، اڻ ڳڻيا ٻيا مرض موذي،
ساڻ کڻيو ٿي اچين، هر جيو جنهن کان ٿي ڊِنو.
مون ڏٺو مجبور هر، ماڻهو هئو تنهنجي ڪري،
پيٽ خاطر ٿي پنايئي، هي به هو توکان پنو.
پيار ۽ ڪم ڪار لئه ٿيون، ’عبد‘ عمريون ڪئين کپن،
تون نڀائين ساٿ ٿي، سئو سال جو اڌ يا مُنو.