جهاتي پاءِ جڳ ڏٺوسين، جڳ هي سارو ٺڳ ڏٺوسين،
پٽ ڪري ٿو پيءُ سان ٺڳي ماءُ ڪري ٿي ڌيءَ سان ٺڳي،
ڌيءَ ٺڳي ٿي پنهنجي ماءُ، ڀيڻ ٺڳي ٿي پنهنجو ڀاءُ.
وٽ سٽ سارو وڳ ڏٺوسين.
مرشد پير وڏيرا ٺڳ، ماڻهو من جا ميرا ٺڳ،
ٺڳ بنيا سڀ سياسي رهبر، ڪوڙا قسمي قومي ليڊر.
اهڙو جڳ نه اڳ ڏٺوسين.
جوءِ ڪري ٿي ور سان ٺڳي، ور ڪري پيو گهرسان ٺڳي،
ٺڳ بنيو آ ننڍڙو ٻار، جنهن جو پيءُ کڻي پيو آر،
جيءُ جيءُ ڏيندي سڏ ڏٺوسين.
اندر کوٽو ٿيو انسان، پهلي پئسا ڦر ڀڳوان،
مسجد مندر ۾ بندگان سوچي نغمو ۽ نقصان،
ميڙي ملڪيت مڏ ڏٺوسين.
آهي وڏو واپاري ٺڳ، اگهه وٺي ڪاپاري ٺڳ،
سودو وٺندڙ سوچ ويچاري، سيٺ مُئي کي الله ماري،
دنيا ڍونڍ تي سگ ڏٺوسين.
پوليس ڪاغذ ٺاهي ٺڳي، وڪيل وات وڙهاءِ ٺڳي،
شاهد ڪوڙ ڳالهاءِ ٺڳي، منصف پئسا کاءِ ٺڳي،
چور سپاهي گڏ ڏٺوسين.
جنهن سان منهنجي دل هئي لڳي، سو به ڪري ويو مونسان ٺڳي،
عاشق ٺڳ ۽ ٺڳ معشوق، طالب ٺڳ ۽ ٺڳ مطلوب،
پاءِ پيرو پڳ ڏٺوسين.
هر ماڻهوءَ سان ٺڳي آهي، تڏهن ٺڳيءَ ۾ پيو هو ڪاهي،
سمجهه سياڻا ٿي هوشيار، صوفيءَ کان وٺ خبرچار،
دل جو جانچي دڳ ڏٺوسين.
’عبد سنڌي‘ جڳ ٺڳي سارو، تنهنجو ٿيندو ڪيئن گذارو،
تون به اٿي ڪا ٺڳي ٺاهي، جيڪو ٿو اشراف سڏاءِ،
ڀونگو تنهنجو ڀڳ ڏٺوسين.