ڪڏهن کيلندي ڏسي کِلين، مگر روئندو ڇڏي وئين اڄ،
اڳي هئين راتيون رهندو، ڇڏي پر سج وڏي وئين اڄ.
ڪڏهن من جي مٿان بستر، لڳاءِ يار ويٺين ٿي،
سوين گهر هاڻ سورن جا، انهيءَ من تي اڏي وئين اڄ.
ڪڏهن جاني جُدائيءَ جون، ڪري ڳالهيون رناسين ٿي،
الا! منهڙو مٽي مونکان، رقيبن جي تڏي وئين اڄ.
ڪڏهن گوڏا گڏي هٿڙن، رهيون روح جون رلياسين ٿي،
ڀريئي هن ڳوٺ مان ڇا لئه، ڇڏي مونکي لڏي وئين اڄ.
ڪڏهن لالڻ لُڏياسين ٿي، ٻڌي باغن وڻن پينگهون،
وساري ’عبد‘ کي ويهي، غمن گوندر گڏي وئين اڄ.