ايڪتا جو ڏينهن
پاڻ سڀن کي صدين کان پو مس مس مليو آهي وارو،
ڪجهه نه ڪجهه ٿي پوندو يارو.
ڌرتي پنهنجي جيجل ماءُ، لاڙ اتر ۾ ساهه پساهه،
ڪينجهر قعبو قبلو پنهنجو، موهن آهي ماضي سارو،
ڪجهه نه ڪجهه ٿي پوندو يارو.
سڀ جا سڀ سڀ سنڌي آهيون، قرب ڪمايون قدم وڌايون،
ڀاڪر پاءِ ڏيو مبارڪ، ڇو نه هجي ڪو اڇو ڪارو،
ڪجهه نه ڪجهه ٿي پوندو يارو.
واهڻ وستيون گهر ۽ گهٽيون ٿر بر ڪاڇو سمونڊ پٽيون،
ڪيٽي بندر کان ڪشمور، هڪ هڪ آهي هنڌ ڀلارو،
ڪجهه نه ڪجهه ٿي پوندو يارو.
مُنهن منجهان مهراڻ وهي ٿو، ڄڻ ته سنڌوءَ جي سينڌ ڪڍي ٿو،
اولهه اوڀر اُجرو اُجرو، ساڄو کاٻو ڪنڌي ڪنارو،
ڪجهه نه ڪجهه ٿي پوندو يارو.
صوفين جي هيءَ ڌرتي ساري، شاهه محبت جو پوڄاري،
ساگر ۽ سرويچ مجيدي، سچل سارو نور نظارو،
ڪجهه نه ڪجهه ٿي پوندو يارو.
قاضيءَ ڪيڏو قرب ڪيو آ، عليءَ اسانکي گس ڏسيو آ،
گس انهيءَ تي پورا رهجو، ايڪتا جو هڻ هاڻي نعرو،
ڪجهه نه ڪجهه ٿي پوندو يارو.
هي جي سنڌ امڙ جا ڀاڳيا، ’عبد سنڌي‘ ڏس آهن جاڳيا،
هٿ ۾ کڻندا ڏنڊا جهنڊا، دشمن ۾ جي وجهندا مارو،
ڪجهه نه ڪجهه ٿي پوندو يارو.