تنهنجي در جي دلبر، گدائي وڻي ٿي،
وفائي ته ڇا بيوفائي وڻي ٿي.
جهانن ۾ جيڪي، سو تنهنجين اکين ۾،
کڻي ٿو ته ساري، خدائي وڻي ٿي.
ذڪر تنهنجو ظاهر ڪري ڪين ڄاڻان،
اوهان جي فڪر ۾ فنائي وڻي ٿي.
ڪريو قرب جي ڪا عنايت اسان تي،
اوهان جي اهائي ڀلائي وڻي ٿي.
ڏسڻ ’عبد‘ تنهنجو، عبادت اسانجي،
مٿان نانءُ تنهنجي، فدائي وڻي ٿي.