هرجڳهه هر وقت تي ٿئي قوم جنهنجو قتل عام،
پڪ سمجهو قوم سا بس ٿي وئي آهي غلام.
جو به بدمعاشي ٺڳيءَ ۾ وڌ هجي وارو نه ڏئي،
پوءِ به تقريبن ۾ تن کي ٿو ملي ان پر انعام.
علم جا گهر جيل خانه، گم ثقافت جا اُهڃاڻ،
ڌاريان لوفر ڏسين جي گهر گهٽي ۽ گام گام.
ڪار ڪم کوٽي ڪري سڀ، سڀ ڌنڌا ڌاڙي ڇڏي،
خوامخواهه جو ميڙ ماڻهو هوٽلين ٿين هم ڪلام.
جت هجي منصف انڌو ۽ محتسب ٻوڙو ڪنين،
راڄ رشوت جو هجي راشي گهمن جت عام جام.
جت صحافت ۽ ادب جي آڙ ۾ دوکو هجي،
سچ گو صحافي لٽيرن سان گهمي جي صبح شام.
قوم تنظيمن ۾ ساري ٿي وڃي تقسيم جي،
۽ جي تنظيمن جا ليڊر ٿي وڃن خود بي لغام.
جت هجن جهيڙا برادر ۽ قبيلن ۾ وڏا،
زنگجي رشتا وڃن پئي باهه ڀڙڪي انتقام.
ڏس ته جت تعليم ٿي وئي آهه ذريعه روزگار،
نوڪرين ننڍين وڏين تي ٿي وڃي مقرر جي دام.
ڏس ته جت ڦرمار واري هڻ هڻان جي دور ۾،
جو به ٿورو سچ لکي ٿئي زندگي تنهنجي حرام.
قوم جنهن ۾ آ ٻڌي سا ’عبد‘ آ اڳتي،
ڇڙو ڇڙ قومن سندو ناهي رهيو ڪو مڙهه مُقام.