مِٺا محبوب مل مونسان، مري ويندس خدا ڄاڻي،
رهيل ڳالهيون رکي روح ۾، کڻي ويندس خدا ڄاڻي.
مُئي کان پو مِٺا جاني، ڪندين جي تون ذڪر ڪنهن سان،
اکين تنهنجين اندر ڳوڙها، ڏئي ويندس خدا ڄاڻي.
الهه تنهنجي اکين مونسان، آهي ڪهڙو ڪيو جادو،
اکين جي قيد خانن ۾، ڳري ويندس خدا ڄاڻي.
وجهي ڀاڪر مليا ٿي جي انهن مان ايئن نٿي ڄاتم،
رقيبن خوب ٻاريو آ، ٻري ويندس خدا ڄاڻي.
زماني جي نگاهن ۾، ويو آ ’عبد‘ رسوا ٿي،
هِتان ٽوڪون هتان طعنا، سهي ويندس خدا ڄاڻي.