تون اهڙيون ٻوليون ٻول،
آئون ڀريان ويٺو جهول.
پاڻ اچي ڪو جيڪر ٺاهي،
تو جهڙو ڪو جڳ ۾ ناهي،
مون ڪيئي آهي وڙول.
هٿ ۾ هٿ ڏئي يار هلون پو،
لوڪ جون ڪهڙيون يار جهلون پو،
هي سارو لوڪ سڙول.
پاءِ ڳراٺيون ڪريون ڳالهيون،
هرپل هونديون اکڙيون آليون،
پو لهندا هينئڙي هول.
موتين جهڙيون چونڊي مرڪون،
ويٺو ڀريان تن مان سُرڪون،
ڄڻ زور پڪل کيرول.
’عبد‘ اوهان لئه باسون باسيون،
آءُ ته گهر گهر گهٽيون واسيون،
اچ مونڏي منهنجا ڍول.