سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت سنڌي ٻوليء جي ڪتابن جي ذخيري کي دنيا جي ڪنڊ ڪڙڇ تائين پهچائڻ لاء ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن متعارف ڪرائڻ جو جيڪو سسلو شروع ڪيو آهي، ان سلسلي جو 48 (اٺيتاليهون) ڪتاب سڏڪا سڏڪا سنڌ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي شاعريء جو ڪتاب سنڌ جي خوبصورت شاعر عبد سنڌي جي شاعريءَ تي مشتمل آهي.
اسين ٿورائتا آهيون سجاول جي سهڻي دوست سارنگ حبيب چانڊيو صاحب جا جنهن هن ڪتاب جي سافٽ ڪاپي موڪلي ڏني. ٿورا سائين عبد سنڌي جا جنهن هي ڪتاب سنڌ سلامت تي پيش ڪرڻ جي اجازت ڏني. هي ڪتاب سرويچ سجاولي اڪيڊمي پاران ڇپائي مارڪيٽ ۾ آندو ويو آهي.
اوهان سڀني دوستن، بزرگن ۽ ساڃاهه وندن جي قيمتي مشورن، راين، صلاحن ۽ رهنمائي جو منتظر.
محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
salamatsindh@gmail.com
www.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
پڙهيو آهيان، ڪڙهيو ناهيان،
ٿو ڪجي سُورن ڏُکن، گوندر غمن سان سامنو،
جواني آ گذري، گناهن جي پويان،
اڱڻ اسانجي ڪڏهن تون ايندين، اسين اوهانکي سدائين ساريون
ڪونه ٿو مونکي، وڏپڻ گهرجي،
اندر ۾ ڪي اڌمن اُماڙون هڻي ويا،
اي سونهن ڀريا ساجن، ايئن منهن نه مٽيندو ڪر،
تون نه آئين وري، تنهنجون يادون وريون،
جدائيءَ جا اِهي ڏينهڙا، وڃي ٻئي پاڻ روئنداسين،
رَس ۾ ڇڏي رهاڻيون، ميڙو متو ڇڏيوسين،
پيار ۾ پنهنجو پاڻ ملهاءِ، ستين رنگين رنگجي وياسين،
دلدار جي هجر ۾، دلڙي چري چري،
نينهن ۾ نروار ٿي ۽ پيار جو پينار ٿي،
جڏهن عيش عشرت، جا وکر مون وهايا،
ٻڌايان حال دل ڪنهن کي، ٻڌڻ وارو ئي ڪونهي ڪو،
تون شاد هجين، آباد هجين، مان درد لڪاءِ جيئندس پيو،
جفا جي بدلي رڳو وفائون، اسان ڏنيون ٿئي ٻيو نه ڏيندئي،
دنيا ته گهڻو گهايو هو، تنهنجي ديواني کي،
اسان کي پاڻ جي پنهنجو بنائيندين ته خوش هوندين،
دلڙي ڦري ٿو دلبر، ڪنهن جي ڇڏين سهاري،
مريضِ عشق کي تنهنجو، صنم ديدار ٿوگهرجي،
يار جو چهرو گلابي گُل هُئو، وسري نٿو،
هيل به سانوڻ مينهن وسي ويا، ساجن توکي سار نه ڪائي،
هونداسين حياتي ته توسان پيار ڪنداسين،
محبت ۾ مران ٿو اڄ، جياريندين ته خوش هوندين،
شهر تنهنجي مان نِڪري وياسين، شايد توکي وسري وياسين،
هجن پر ته توڏي اڏامي اچان ها،
حُورن کان وڌ حسين آهين، حاڪم سڀ حيران ڪيا ٿئي،
ٻيا غم سڀ ويا وسري، اوهانجو غم حشام آهي،
مينهن سانوڻ جا وٺا هِن، ملڪ تي آهن ملهاريون،
ڍاپان نٿو مان تنهنجو درشن ڪري ڪري،
ڪا نوڪري به ناهي، ناهي وري مزوري،
حياتي حُسن وارن سان وڃي گذري ته پو واهه واهه،
روز رُسڻ کي، هڻ تون گولي،
مٺي ماءُ منهنجي، مٺي تنهنجي ٻولي،
سائين محمد خان مجيديءَ کي ڀيٽا
اڄ قوم کي ٿو گهرجي ليڊر جي ڳالهه ڪر،
سنڌين کي ڪا سمجهه نه آئي، گُرڙ ويا سنڌ ڪُرٽي کائي.
اٿئي جي درد قومي ڪو، ته سنڌي قوم لئه ڪرتون،
ڪِنو پاڻي پيئن ٿا پيا، سجاول شهر جا ماڻهو،
سنڌ ۾ سَوَ سور سهندي، زندگيون گذري ويون،
اي سنڌيو سڀ گڏ ٿيو، ڳالهيون ويهي ڪي ڳائجن،
گيت سنڌوءَ جا ٺاهيان ويٺو،
تون موجن ۾ مسرور هتي، آئون ماني لئه مجبور هتي،
گهٽايو اُنهن کي گهٽي جيڪي ڄاڻن،
ويا رهبر به رهزن ٿي سچو ليڊر نٿو ڏسجي،
ٻُڌي ڀوتار جون ڳالهيون، چيو ڪمندار واهه ڙي واهه،
هرجڳهه هر وقت تي ٿئي قوم جنهنجو قتل عام،
ٻڌي نٿو جي ڪرين ٺهيو پر، پرين پيارا ڪِٽي ته نه ڪر،
سنڌي ٽوپي منهنجو شان، سنڌي ٽوپيءَ تان قربان.
علم آهي روشني ڪا لاٽ ڇو ٻارين نٿو،
ٻاٽ اونداهه ۾، آ ڪو واڪو ٿيو،
مرض به ساڳيو مريض ساڳيا، حڪيم ساڳيو نشتر ساڳيا،
خبر ڏي خير جي قاصد، پڇڻ وارا اچن ٿا نه،
نئون سج اُڀارڻ وڏي ڳالهه آهي،
بيمار پيو آهي برن ۾ زندگي گذري ويس،
اڃا ڪيسين پيون هلنديون، پنهنجي تڪرار جون ڳالهيون،
منهنجن سورن سنديون ڳالهيون، وڃي سڄڻن سُڻاءِ ڪو،
الله ڄاڻي ڪٿي هوندين، نٿي ڄاتم هليو ويندين.
اسين ساريون گهڻو توکي، نه سارين ته به اسين تنهنجا،
اوهان جو هُئس ۽ اوهانجو ئي آهيان،
پکي پيار تنهنجي نه پياسين ته ڇا،
اڃا اچين پيو ڪڏهن تون ايندين؟
ڪڏهن کيلندي ڏسي کِلين، مگر روئندو ڇڏي وئين اڄ،
مون ڏوهه ڪيو ڪهڙو جو يار ڌڪاريو آ،
گهڙي کن ترس مِٺا، اڃا ڳالهيون ڪي ڪجن،
موٽي آ تون سانوڻ آيو، ڇو وئين سهڻا لڏي،
لاهوتي لڏي ويا، غمن ۾ گڏي ويا،
هُجئي حيف پيارا، پڇڻ ڪونه آئين،
جڏهن باغ اندر، تون بيٺين اچي،
پيار ۾ پيارا اسانکي، آزمائڻ ڇڏ کڻي،
لکئي لوح قلم جي نظر ٿي وياسين،
تنهنجي در جي دلبر، گدائي وڻي ٿي،
جفائن کي سهندي، وفا ٿي وياسين،
عشق ۾ آزار ڪهڙو، عشق وارن کان پُڇو،
اکڙين جو آرام کڻي وئين، اکڙين سان اٽڪاءِ اکيون،
مِٺا يار جاني، وساري ڇڏيو ٿئي،
مِٺا محبوب مل مونسان، مري ويندس خدا ڄاڻي،
ڪنهنجي آ ڌيءَ ڪنهنجي ماءُ، هر ڪنهن کي ٿي چئي او ڀاءُ،
سڄو ڏينهن سورن جو سامان آهيان
ويڙهه بنا ٻي واهه نه آهي، ويريءَ سان وڙهه سينو ساهي
جهاتي پاءِ جڳ ڏٺوسين، جڳ هي سارو ٺڳ ڏٺوسين،
ڪاتيءَ هيٺيان ڪنڌ اسانجو، آزاديءَ ڏي پنڌ اسانجو،
جن وٽ اجهو اٽو ڪونهي، ليڙ لنگهوٽي لٽو ڪونهي،
سنڌ سڏي پئي سڏ ورنايو، سنڌ بچايو سنڌ بچايو.
شال رهين تون تاءِ قيامت، سنڌ سلامت ساٿ سلامت،
سُڃ سڄو سنسار ڏسان ٿو، انسان ڪو لاچار ڏسان ٿو
سنڌي بکيا ۽ بدحال، ڌاريان کاشا ۽ خوشحال،
ٽوڻن ڦيڻن تعويذن مان، وريو آهي تنهنجو وارو،
تون ڳالهه ڪرين ٿو ٺاهه سندي
اي دل متان تون روئين، دلبر جي ڌار آهي
پاڻ سنواري نڪتو آهي، ماريندو لاکيڻا لال،
او دل جا گهُريا، ڪر پيار پرين،
درد جا رشتا رشتا آهن، کوٽا کوڙ هزار ميان
جي شاهه لطيف کي ڳائين ٿا، تن ماڻهن تان مان گهور وڃان.
ڏٺي سون سڄڻ اڄ اوهان جي به ياري،
هل ته هلي هُت پيرون ڇاڻيون، روزانو ٿا تڪيون تاڻيون.
توکي ڪهڙي خبر منهنجا سهڻا صنم،
پيارا پرين پري کان، اکڙيون کڻي نهاريو،
اسان کان ڙي دلبر، ڪيا ٿئي ڪنارا،
موٽي آيون مندون، تون نه آئين وري،
هيءَ دل ٽٽي وئي آ، تنهنجي ڏسي دغائي،
متان سمجهين سڄڻ، ته ڪو خوش پيا گهمون،
دردن کي هاڻي دل ۾، لڪاءِ نٿو سگهان،
پرين پيار تنهنجو پلڻ جهڙو ناهي،
اوهان لئه هينئين ۾ ڇڏيم هنڌ ٺاهي،
محب مِٺا منٺار اويار، ڪر ڪو مونتي ڦيرو فضل جو،
پنهون آن ڏٺو ڪو، پنهل کي پئي ڳولهيان،
پيا مينهن پٽن تي وڄون ڏين وراڪا،
ڪهڙو ڪيو تو جادو، قابو ڪري وئين،
تو ڳالهيون ٻڌيون آهن، توکي عشق لڳو ناهي،
مِٺا منهنجون اکيون جر هارين ٿيون،
ساجن کي ساريو، روئان ويٺي رت.
ڇني مون کان ناتو وڃڻ وارا،
عمر ڪڍ بند مان باندي، پٽي نه ته پاڻ مارينديس،
وڙهڻ جي بجاءِ چون ٿا ظالم کان بچو،
ڪتاب تي آيل ريٽنگ ۽ رايا
ھيستائين ڪابہ ريٽنگ ناھي مِلي
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
