ٽوڻن ڦيڻن تعويذن مان، وريو آهي تنهنجو وارو،
جن جي حق حلالي روزي، تن جو ناهي پيٽ گذارو.
تڪن جا وئين تڪ کڻي تون، مون وٽ ڪانهي هڪڙو ٻارو،
تنهنجو بنگلو، روشن روشن، منهنجي گهر ۾ آهي انڌارو.
تون ته پيئين پيو مِنرل واٽر، آئون پيئان پيو پاڻي کارو،
مون وٽ سائيڪل موٽر ڪانهي، تو وٽ ڪلٽس ۽ پيجارو.
ٿاڻن تي هن قبضا تنهنجا، چور ڇٽي ويو ڀاڳيو ڪارو،
ڦورو بيٺا چوڪ سنڀالي، چوهڙ جاتي گجو گهارو.
چاليهه رپئين ڪلو ويو ٿي، اٽو کٽو کارو ڏارو،
مسڪينن کي ڪو نه ملي ٿو، اوکيءَ سوکيءَ ۾ اوڌارو.
پورو سورو پيٽ ڀرڻ لئه، ٿانوَ ملي ۽ ڏيئي ٻهارو،
گهر گهر جهوتون ڏيندي وڪڻي، مٿي تي رانديڪن کارو.
جاڳ ته ورندو ڀاڳ چون ٿا، ننڊ اگهورمان جاڳو يارو،
’عبد سنڌيءَ‘ کي آس اها ئي، جاڳي من هي ڏيهه ڏکارو.