يار جو چهرو گلابي گُل هُئو، وسري نٿو،
نقش ٿي دل تي ويو سو، دل منجهان نڪري نٿو.
نظرِتيور سان نهاري، گهاءِ ويو دل گهور سان،
گس گُهمي پيو ٻيا گهڻا، پر هن گهٽيءَ گذري نٿو.
ڪئين دلاسا ديد لئه، مونڏي مڪئين قاصد هٿان،
پر ملڻ لاءِ مٺو مونڏي اڃا اسري نٿو.
حالِ دل بيمار جو بس، ڪو وڃي هُن کي چوي،
لادوا ڪيو آ طبيبن، نينهن هي نبري نٿو.
عشق ۾ اهڙو چريو جو، ڪين ٿو ٻئي جي ٻڌي،
اڄ به ساڳيو ’عبد سنڌي‘ سال ٿيا سُڌري نٿو.